Να λες αντίο και εις το επανιδείν...
Τον συναντούσα σπάνια και ποτέ σε χώρο που να είμαστε μόνοι. Το λέω αυτό γιατί νόμιζα ότι το να περιορίζεις την επικοινωνία σου με κάποιον ουσιαστικά τον αφήνεις σαν φέτα λεμόνι στον πάτο του ποτηριού. Δηλαδή προλαβαίνεις να πιεις πριν σου έρθει στο στόμα. Δεν πήγε, όμως, το μυαλό μου ότι η γεύση θα επηρέαζε όλο το ποτό. Ότι η ύπαρξή του και μόνο θα μπορούσε να αρωματίσει τον αέρα που αναπνέω, να γεμίσει με νόημα την ζωή μου, να δώσει γεύση στην άγευστη καθημερινότητα, να διαταράξει τις ισορροπίες του μυαλού και της καρδιάς που τόσο επιδέξια φρόντιζα να διατηρώ όλα αυτά τα χρόνια. Ευτυχώς δε λες που δεν ένοιωσα αυτές τις ενοχλητικές πεταλούδες στο στομάχι που λένε γύρω μου!
Τώρα σοβαρά. Μπορεί και να μην είμαι ερωτευμένη. Δεν έχω τα συμπτώματα. Τα προφανή τουλάχιστον. Άσε που παίζει και το άλλο κουλό. Αν έρθει τώρα να μου πει πως θέλει να είμαστε μαζί, θα αρνηθώ. Δεν πιστεύω πως είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε κάτι τόσο δυνατό. Πιστεύω ότι τα επεισόδιά μας δεν είναι να παιχτούν ακόμα. Εμείς είμαστε για φινάλε. Αν βρεθούμε σε απόσταση αναπνοής κάτι μου λέει ότι δε θα ξεκολλάμε. Χημεία. Από αυτή που ενώνεις φωτιά και αέρα και σχηματίζεις γη. Συγκλονιστική και αναπάντεχη. Και τι θα φέρει? Πάθος. Ένταση. Αγάπη. Απόλυτη ένωση. Σιωπηρή επικοινωνία. Αφοσίωση. Σταθερότητα. Ασφάλεια. Οικογένεια. Καταξίωση. Από αυτή που την διαβάζεις και περιμένεις να δεις ότι υπάρχει. Πόσο τυχερή είμαι που είδα ότι υπάρχει. Πόσο άτυχη είμαι που το είδα πριν από εκείνον. Δεν πειράζει. Θα περιμένω. Αξίζει να περιμένω. Αξίζει πολλά περισσότερα βασικά. Βέβαια δεν κρύβω πως θα προτιμούσα να ήμουν εγώ στη θέση του αλλά τι να κάνουμε. Πάντα υπάρχει κάποιος στη σχέση που δίνει περισσότερα. Άδικο αλλά έτσι πρέπει πιστεύω. Γιατί? Μα για να διατηρηθεί η δυναμική της σχέσης φυσικά. Πρέπει κάποιος να διεκδικεί περισσότερο γιατί έχει την ανάγκη να κατακτήσει και κάποιος να αφήνεται περισσότερο γιατί έχει την ανάγκη να αφεθεί. Μάντεψε που ανήκω… Πάντα διεκδικώ. Πες το κουσούρι. Πες το ανάγκη. Πες το ευχαρίστηση. Πες το όπως θες. Εγώ χωρίς δυσκολία δεν το ευχαριστιέμαι. Βέβαια παίρνω τη ρεβάνς μετά ως το πιο ιδιότροπο άτομο που θα έχει γνωρίσει ποτέ στη ζωή του και ως ο πιο ιδιαίτερος χαρακτήρας που μπορεί να υπάρξει σε μια σχέση. Μιλάμε για μεγάλες αντοχές ως κατ’ ελάχιστα απαιτούμενες για την επιβίωσή του!
Στην τελευταία συνάντηση, όμως, ξέρω πως η στάση του ήταν αμυντική και προσπάθησε να το χειριστεί ως πραγματογνώμων που κάνει την αυτοψία, βγάζει τα συμπεράσματα αλλά δεν κοινοποιεί εκείνη τη στιγμή το πόρισμα. Δεν περίμενα κάτι περισσότερο. Δεν είναι έτοιμος να δώσει κάτι περισσότερο. Δεν είναι εγώ. Αλλά τον αγαπάω και τον νοιάζομαι γι αυτό που είναι και για αυτό που πιστεύω ότι μπορεί να γίνει αν είμαι στη ζωή του. Ακόμα και αν ο ρόλος μου είναι φιλικός. Βλέπω κρυφές ευαισθησίες και τρελαίνομαι. Δυστυχώς όμως η επιλογή είναι δική του. Δεν συμβιβάζομαι να τον έχω υπό περιορισμό. Η’ όλα ή τίποτα. Η μόνη φορά που δε διεκδικώ γιατί μου έχει κάνει ξεκάθαρο ότι θέλει και είναι με μια άλλη γυναίκα. Ότι σε αυτή βλέπει αυτό που ψάχνει. Ότι είναι η ιδανική.
Το σέβομαι. Αυτό είναι αγάπη. Δεν το αποδέχομαι όμως… Αυτό είναι έρωτας.
Έχει την σκέψη μου και μάλιστα την πιο γλυκιά, ρομαντική και αγνή. Αφού καταδικάστηκα να ζήσω πλατωνικό έρωτα, χωρίς ανταπόκριση, θα το υποστώ. Στην τελική φίλε μου αν δεν μπορείς να διακρίνεις το μεγαλείο της δικής μου ψυχής, όπως ακριβώς διέκρινα εγώ της δικής σου, τότε μάλλον δεν είσαι για μένα, ούτε εγώ για σένα. Σε ευχαριστώ που υπάρχεις και εύχομαι ότι καλύτερο και για τους δυο μας. Μας αξίζει ακόμα και σε διαφορετικές αγκαλιές. Αντίο.
